Την προηγούμενη εβδομάδα, ημέρα Κυριακή, είχα μια μοναδική εμπειρία…αισθήσεων ευτυχώς και όχι παραισθήσεων…
Βράδιασε και κατέβηκα προς Πειραιά για να συναντήσω μια φίλη. Ο Πειραιάς πρέπει να πω μου είναι παντελώς άγνωστος, αν εξαιρέσει κανείς το λιμάνι με τις προβλήτες..
Αυτή τη φορά όμως ήθελα να πάω στο χώρο του παλιού ταχυδρομείου…. είχα κάνει τη σχετική αναζήτηση στο Google maps.. είχα περιεργαστεί την περιοχή, είχα συγκρατήσει τους δρόμους και να ‘μαι…
Κατεβαίνω από το τρένο και βρίσκομαι σε ένα δρόμο παράλληλο του κεντρικού με καθόλου κίνηση, άντε να περάσει κανένα ζευγαράκι πού και πού ή άντε και κανένα αυτοκίνητο… τα μαγαζιά και οι αποθήκες στη σειρά είναι σφραγισμένα, τα ρολά κατεβασμένα… η καρδιά μου αναπηδάει γιατί η περιοχή αν και βρίσκεται τώρα πια σε παρακμή και παραίτηση… σου φωνάζει ότι κάποτε έζησε εποχές μεγάλης δόξας… έσφυζε από ζωή κάποτε… τα κτίρια μιλάνε από μόνα τους… επιβλητικά, μεγάλα, με αρχιτεκτονικές τσαχπινιές που σε ξαφνιάζουν, ξεπεσμένα, βρώμικα…
Στο βάθος βλέπω το παλιό μαγαζί του Λουμίδη… μεγάλα τζάμια και σκούρο καφέ ξύλο… στέκομαι μπροστά από τη βιτρίνα και χαζεύω τις ποικιλίες καφέ, τα τσάγια, τους πάγκους… ο καφές είναι μεγάλη μου αδυναμία, το παραδέχομαι…αχ, και να ήταν ανοιχτό, να έμπαινα μέσα και να μύριζα τις ποικιλίες!
Συνέχισα να περπατάω ψάχνοντας πάντα το παλιό ταχυδρομείο…
Και εκεί…
μέσα στη νύχτα…
με λιγοστά αυτοκίνητα να περνάνε το δρόμο…
και τα πάντα γύρω μου κλειστά… ερημωμένα…
μυρίζω…
για την ακρίβεια τα ρουθούνια μου σπάνε από τη μυρωδιά μπαχαρικών…διάφορων μπαχαρικών…
μα πώς? από πού έρχονται όλες αυτές οι έντονες μυρωδιές… πού βρίσκεται όλο αυτό το μπαχάρι?
Σηκώνω το βλέμμα μου και βλέπω επάνω από ένα εφτασφράγιστο μαγαζί την ταμπέλα Μανδραγόρας. Μαγαζί με μπαχαρικά και μυρωδικά από όλον τον κόσμο, έτσι όπως του πρέπει ενός λιμανιού όπως αυτό του Πειραιά… από όλον τον κόσμο…
Μαθαίνω αργότερα ότι πρόκειται για ένα από τα καλύτερα μπαχαράδικα στην Αθήνα..
Η γνωριμία μου μαζί του κατάφερε να σβήσει προς στιγμή όλες τις αισθήσεις μου και να επιβάλει μία, μόνο μία… την όσφρηση.. από τις πιο παραμελημένες … που έχει όμως μια δύναμη αξεπέραστη… που μπορεί να κάνει πλούσια, πιο πλούσια, πιο έντονα τα πιο απλά πράγματα…
Μία εβδομάδα μετά η μύτη μου με οδήγησε ξανά στον Μανδραγόρα… αυτή τη φορά όμως έβλεπα τα πολύχρωμα μπαχαρικά, και ο θόρυβος των αυτοκινήτων και του κόσμου τράβηξε με μεγάλη ευκολία την προσοχή από τη μύτη μου… δεν μύρισα τίποτα αυτή τη φορά… ξεχάστηκα πολύ εύκολα….
Δεν θα ξεχάσω όμως τόσο εύκολα τη μυρωδιά που είχε εκείνο το βράδυ στον Πειραιά όταν δεν έβλεπα και δεν άκουγα τίποτα…
Καλημέρα!
MAROU 