Ναι, τον Καζαντζάκη τον αγάπησα..
Ταυτίστηκαν οι ματιές μας…
Αισθάνθηκα την αγωνία του και τον εσωτερικό του αγώνα να μετατρέψει το εφήμερο της κάθε μέρας σε κάτι πιο ουσιαστικό, κάτι βαθύτερο…
Ο Καζαντζάκης αγαπά τον άνθρωπο. Η ματιά του στρέφεται σε αυτόν και αναγνωρίζει το σκοτάδι και το φως μέσα του, το καλό και το κακό, τον πόνο και τη χαρά σαν ένα αδιαίρετο όλο. Δεν κλείνει τα μάτια στο σκοτάδι, στον πόνο. Τα κοιτάει κατάματα, αλλά δεν σταματάει εκεί. Δεν μοιρολατρεί. Αγωνίζεται καθημερινά αυτό το σκοτάδι να το κάνει φως!
Λατρεύει το φως της Ελλάδας…
Γι’αυτό αγαπώ τον Καζαντζάκη, γιατί γράφει συνειδητά, γιατί αγαπά τη ζωή ουσιαστικά, βαθιά, στην ολότητα της, όχι επιφανειακά, μονοδιάστατα, όχι μόνο στης ομορφιά της.
Από τις τρεις προσευχές επιλέγει την τρίτη, ‘Παρατέντωσε με, κύριε, κι ας σπάσω.’ Δεν φοβάται να παρατεντωθεί, να πονέσει. Περήφανα φέρει τις πληγές του και στέκεται όρθιος. Ζει!
Και οι δυνατότητες του ανθρώπου? Πολλές… Πιστεύει στον άνθρωπο, στην δημιουργική του δύναμη. Ο άνθρωπος, ο κάθε άνθρωπος μπορεί να ξεπεράσει τα σύνορα του και να μεταμορφωθεί από σκουλήκι σε πεταλούδα. Βλέπει μακρυά. Βλέπει τις κρυμμένες δυνατότητες! Και αγωνίζεται να τις αναδείξει, να τις φέρει στο φως, μιας και τα πράγματα δεν γίνονται από μόνα τους, μαγικά. Χρειάζεται αγώνας καθημερινός.
Στον Καζαντζάκη η αγάπη για τη ζωή έχει όνομα. Ζορμπάς. Είναι η πρωτόγονη ματιά, “η δημιουργικιά, κάθε πρωί ανανεούμενη αφέλεια να βλέπει ακατάπαυτα για πρώτη φορά τα πάντα”…είναι η “σιγουράδα του χεριού”, η “δροσεράδα της καρδιάς”, “το άγιο, γάργαρο γέλιο, από βαθιά πηγή”…”που ανατινάζουνταν απολυτρωτικό στις κρίσιμες στιγμές.. και μπορούσε να γκρεμίσει – και γκρέμιζε- όλους τους φράχτες….”.
Θα επανέρχομαι συνέχεια σε αυτόν τον Κρητικό, γιατί ο λόγος του είναι λυτρωτικός…Τα κατάφερε… γιατί το πίστεψε και αγωνίστηκε με πάθος!
MAROU 